Özenle seçilmiş rengarenk fon kartonları, ya bir gün önceden ya da stajyer öğretmenin okulda bulunduğu günlerde, kelebek şeklinde kesilerek hazırlanır. Günlük plan formuna ise etkinliklerin amaçları, kazanımları ve göstergeleri yazılır.

Çocuklar masaya davet edildiğinde, onlara önceden hazırlanmış kelebekler dağıtılır. Ardından, renkli pullar, boncuklar ve simler ortaya çıkar.

Çocukların sorumluluğu, bu küçük süsleme malzemelerini kelebeklerin üzerine yapıştırmaktır. Ancak yapıştırıcıyı öğretmen sürmelidir.

Altyapı hazırlandıktan sonra, çocuklar yapıştırıcı sürülen alanlara pulları ve boncukları yerleştirir. Simler kelebeklerin üzerine serpiştirilir.

Tüm çocukların kelebekleri, büyük okul panosunda bir araya getirilir ve görsel bir şölen ortaya çıkar.

Ancak çocuklar bu çalışmada ne kadar zaman harcadı, ne kazandılar? Etkinliğin süreci mi, daha çok sonucu mu önemsendi?
Anne-babalar panoya baktıklarında gözleri parladı, ancak daha yakından incelediklerinde kendi çocuklarının makas izlerini göremeyip bu durumu basit bir yapıştırma çalışması olarak değerlendirdiler.

Bu etkinliğin kazananı kimdi?

Bunun yerine…

“Hep birlikte dev bir kelebek yapmaya ne dersiniz? Hangi malzemelere ihtiyacımız olacak? Bunları sınıfımızdaki malzemelerle yapabilir miyiz? Büyük bir kelebek için neler kullanmalıyız? Farklı dokularda kumaş parçaları, kağıtlar ve dışarıdan topladığımız küçük dallar, yapraklar… Hepsini bir araya getirelim. Kelebeğin kanatlarını çizmek için sizler kıvrılıp birer kanat olun, diğerleri kağıdın üzerinde kalıplarınızı çıkarabilir. Kelebek kanatlarının çizimi tamamlandıktan sonra, içini istediğimiz gibi süsleyelim. Gözlerimizi kapatıp kanatlarına dokunduğumuzda pütürlü, kaygan, sivri yüzeyler hissetmeye başladık. Gerçekten çok farklı bir kelebek yapmışız birlikte. Ellerinize sağlık! Anne-babalarımızın da görmesi için okulumuzun girişine kelebeğimizi koymaya ne dersiniz?”

“Son olarak, kelebeğimiz hazır… Ona bir isim bulmaya ne dersiniz?”